prawa zachowania
Encyklopedia PWN
prawo sytuacja, w której ten sam stan faktyczny jest unormowany przez więcej niż jedną normę prawa, a normy te wyznaczają adresatom wzajemnie wyłączające się sposoby zachowania.
największa chrześcijańska wspólnota wyznaniowa, głosząca zasady wiary i życia religijnego określane jako katolicyzm, utożsamiająca się w swojej wierze i nazwie z Kościołem powszechnym (gr. katholikos ‘powszechny’) oraz uznająca w sferze doktryny i organizacji kościelnej autorytet papieża, biskupa Rzymu.
jedno z fundamentalnych twierdzeń fizyki teoret., określające związek między symetriami układu fiz. a zasadami zachowania (zachowania prawa) odpowiednich wielkości fizycznych;
prawnik, filozof i socjolog.
równanie różniczkowe pierwszego rzędu wyrażające zasadę zachowania wielkości fiz. (zachowania prawa) w mechanice ośrodków ciągłych, elektrodynamice i in. teoriach pola;
osoba fiz. (uczestnik postępowania prawnego), stanowiąca osobowe źródło dowodowe, wezwana przez uprawniony organ państw. (sąd, prokuratora, policję, organ administracji) do złożenia zeznań w postępowaniu toczącym się przed tym organem.
